Nie kupuję w Empiku...

...ani w Merlinie, ani w Selkarze, ani w Gandalfie... Trudno, na szczęście jeszcze kilka księgarni zostało, mam też na półce parę zaległych lektur. Nie kupuję też książek wydawnictwa Vocatio ani Pojednanie. I gorąco namawiam do przyłączenia się do bojkotu.

Bojkot trwa, dopóki księgarnie nie wycofają ze sprzedaży książek-poradników dla rodziców – na razie znamy cztery – które wśród metod wychowawczych polecają bicie dzieci. Niestety, są to książki wydane przez wydawnictwa chrześcijańskie. Nie znaczy to, że bojkotujemy chrześcijaństwo. Jako chrześcijanka raczej wstydzę się, że takie metody łączy się z katolickim wychowaniem.

Fragmenty tych książek pojawiły się już w wielu miejscach, ale z komentarzy wynika, że powtarzania nigdy dość, więc jednak zacytuję:

1. "Wychowanie dziecka wg Pisma Świętego", J. Richard Fugate, wydawnictwo Pojednanie, 2008

Artykuł o książce

Cytat:
"Niektóre dzieci mają bardzo wrażliwą skórę, na której bardzo łatwo pojawiają się pręgi. Rodzice nie powinni przesadnie troszczyć się, jeżeli takie drobne obrażenia będą miały miejsce w rezultacie stosowania kary cielesnej. Jest to rzecz normalna. Rodzice powinni jednak uważać, aby stosowanie rózgi nie było przesadne i żeby wielkość rózgi była rozsądna. Wywołanie pręg na ciele dziecka nie jest celem kary cielesnej, lecz rodzice powinni realistycznie spodziewać się, że będzie to konieczny produkt uboczny buntu."

2. "Dzieci i wychowanie. Pytania i odpowiedzi", James Dobson, Oficyna Wydawnicza Vocatio, 2000

Artykuł o książce

Cytat:
"Jak długo, według pana, można pozwolić dziecku płakać po tym, jak zostanie ukarane lub dostanie lanie? Czy istnieje tu jakaś granica?

Owszem, przynajmniej ja tak sądzę. Dopóki wraz ze łzami uwalniają się prawdziwe emocje, pozwólmy im płynąć. Płacz jednak dość szybko zmienia charakter. To, co było wyrazem wewnętrznego bólu, staje się po chwili bronią, narzędziem protestu, mającym na celu ukaranie przeciwnika. Szczery płacz trwa zwykle około dwóch minut, choć zdarza się, że i pięć. Po tym czasie dziecko już tylko użala się nad sobą. Zmianę tę łatwo rozpoznać po tonie i nasileniu głosu. Ja zwykle w takich sytuacjach żądałem od syna, żeby przestał, proponując mu w przeciwnym razie jeszcze odrobinę tego, co go skłoniło do płaczu."

3. "I kto tu rządzi? Poradnik dla sfrustrowanych rodziców", Robert Barnes, Oficyna Wydawnicza Vocatio, 2010

Artykuł o książce

Cytat:
"Podszedłem do jego łóżka i powiedziałem spokojnym głosem:
– Zaraz wrócę, Robey.
Wiedział, że oznacza to, że idę do kuchni po drewnianą łyżkę. Gdy wróciłem, dałem mu tą łyżką klapsa, odłożyłem ją i powiedziałem:
– Czemu tatuś musiał to zrobić, skarbie?
– Bo wyszedłem z łóżka – padła odpowiedź przez łzy.
Zgadza się, Robey. Nie znoszę tego robić, ale kocham cię, i jeśli mnie nie słuchasz, to zmuszasz mnie do tego. Proszę, nie bądź więcej nieposłuszny."

4. "Klucz do serca twojego dziecka", Gary Smalley, wydawnictwo Pojednanie, 2006

Artykuł o książce

Cytat:
"Sprawiaj lanie aż do złamania woli
Bardzo ważne jest, byśmy nie sprawiali dzieciom lania w gniewie lub zdenerwowaniu, nawet jeśli oznacza to odejście na kilka minut, by ochłonąć. Musimy poświęcić trochę czasu, by okazać dzieciom miłość, ale musimy też dawać do zrozumienia, że lanie będzie trwało dotąd, aż zrozumieją, że nie żartujemy."

O książkach pisał też Tygodnik Powszechny.

Więcej można poczytać na FB.

Kary fizyczne, bicie, rózgi i baty towarzyszyły naszej cywilizacji od tysięcy lat. Były wszędzie tam, gdzie pojawiała się zależność, panowanie, hierarchia i uważano je za nieodłączny atrybut władzy. Pan bił swoich poddanych i niewolników, mężczyźni bili kobiety, nauczyciele bili uczniów, uczniowie bili młodszych uczniów, mistrzowie bili czeladników, a rodzice bili dzieci. Być może konserwatyści byliby zachwyceni powrotem takiego porządku (pod warunkiem, że byliby „na górze”), ale na szczęście nie ma on już racji bytu. Świat się zmienia. Już się zmienił. Bicie dzieci jest przestępstwem, jest też (wreszcie!) w naszym kraju zabronione prawem. Niektórymi z powyższych książek zajmuje się już prokuratura.

Oczywiście pojawiają się oburzone głosy - „klaps to nie bicie!”, „trzeba odróżnić bicie i maltretowanie dziecka od zwykłego, wychowawczego klapsa!”. Czym jest klaps? Czym jest bicie? Gdzie zaczyna się maltretowanie? Otóż klapsa od bicia odróżnić się nie da. Szczególnie nie jest w stanie ich odróżnić rodzic przekonany o swojej wychowawczej misji, wszystko jedno, czy robi to w złości, czy na zimno, zmówiwszy przedtem modlitwę. „Klapsem” może być lekkie klepnięcie, a może być regularna chłosta rózgą na gołe ciało, aż do powstania pręg. Tak właśnie zresztą definiują „klapsa” zacytowane poradniki. „Klapsy”, jak każda przemoc, mają tendencję do eskalacji.

Zachęcam do poinformowania wymienionych księgarni (i innych, w których sprzedają się książeczki-potworki) o bojkocie, na przykład za pomocą takiego krótkiego, miłego liściku:

Uprzejmie proszę o wycofanie ze sprzedaży książek Oficyny Wydawniczej Vocatio "I kto tu rządzi? Poradnik dla sfrustrowanych rodziców" oraz "Dzieci i wychowanie. Pytania i odpowiedzi". Książki te zachęcają do bicia dzieci – rózgą, drewnianą łyżką lub pasem, aż na skórze dziecka powstaną pręgi, aż przestanie ono płakać. Bicie dzieci jest przestępstwem, a książki te namawiają do przestępstwa, ukazując je jako normalną metodę wychowawczą. Dopóki książki te nie znikną z półek Państwa księgarni, nie będę w niej nic kupować, będę też namawiać do bojkotu moich znajomych.