Sielski poranek ;-)

Mama mama mama... - budzi mnie radosny, choć dość natrętny głosik i nagle łup! - obrywam książeczką w skroń. Akurat tą najcięższą, o owieczce. Potem chwila spokoju i charakterystyczne tup tup tup tup – to posiadacz głosiku biegnie do kuchni. Zrywam się, biegnę na oślep i łapię dzbanek z wodą akurat w połowie drogi do dziecięcej głowy, na której jednak zatrzymałby się tylko na chwilę, nieuchronnie dążąc do kafelków na podłodze.

Pić. Szykuję mleko, po czym zostawiam dziecię z kolejną półprzytomną ofiarą książeczki o owieczce (dada dada dada), biorę garnek z ugotowanymi poprzedniego dnia ziemniakami, obierkami itp. dla kur, kankę na mleko, garnuszek do dojenia, słoik z ciepłą wodą do umycia koziego cycka i ruszam do boju. Wika, kudłata szara przedstawicielka psiego rodu, oczywiście ze mną.

Połowa kur wylatuje przez okno, jak tylko je otwieram. Zielononóżki latają jak wróble, dlatego nad wybiegiem musieliśmy zamontować siatkę – inaczej minimalne spóźnienie się z żarciem powodowało, że „nieloty” przefruwały dwumetrową siatkę i same organizowały sobie kolację w naszym ogrodzie. Bywało, że usadzały się do snu na rynnie od garażu. Reszta cierpliwie czeka, aż otworzę lufcik. Dostają ugotowane resztki z ziemniakami, trochę ziarna, zielonego nazrywam im później.  

Pi pi pi pi pi – dobiega zza drugich drzwi. Aha, kurczaki. Są już całkiem duże i zaczęły wychodzić na dwór. Nie byliśmy pewni, czy stare kury nie będą ich atakować, w końcu to takie przerośnięte myszy na razie, więc wygrodziliśmy im kawałek wybiegu. Dzisiaj jednak trzy ciekawskie maluchy znalazły błąd w systemie grodzeń i sprawdziły eksperymentalnie, że stare kury niespecjalnie się nimi przejmują. Poczekamy jeszcze trochę i połączymy stada – dodatkowy wybieg dla kurczaków, dodatkowe siatki, furtki, bramki powodują, że poruszanie się w tym wszystkim jest dość niewygodne. Ciągle zapomina się czegoś, co zostało akurat za siatką, za bramką, za tymi albo tamtymi drzwiami, które akurat jak na złość są zamknięte od niewłaściwej strony.

Wreszcie czas na kozę. Dostaje solidną wiązkę siana, żeby miała zajęcie, po czym doskonalę się w dojeniu. Idzie mi coraz lepiej. Początkowo męczyłam się – a koza jeszcze bardziej – ponad godzinę! Teraz, po kilku dniach, trwa to 20 minut, a to i tak długo. Dojdę jeszcze do perfekcji ;-)

Ostatnie krople spadają do garnuszka. Teraz koza Beata wędruje na pastwisko. Nie może tam chodzić luzem, marnie wyglądałyby młode drzewka w sadzie czy nasz ogród – pasie się przypięta do palika. Nieszczególnie jej się podoba samotne siedzenie w sadzie, przyzwyczajona jest do dużego stada, no ale cóż – musi na razie przywyknąć.

I koniec. Zerkam jeszcze, czy całe towarzystwo ma wodę, rzucam kurom i kurczakom zielone, jeśli przygotowałam wieczorem – i już. Do domu, przecedzić mleko, zjeść śniadanie...

I do pracy ;-)