Mirabelki

Ostatniego dnia lipca dwóch takich wybrało się na spacer. Dwóch panów, nie licząc psa. No i mama.

A na polach już bardzo sierpniowo. Pierwszy od dawna chłodny dzień, choć po południu znów przyszedł upał. Większość zboża już zebrana, a na kłujących ścierniskach stoją baloty słomy. To jedna z najbardziej fotogenicznych scenerii, jakie znam.

A oto cel naszej wyprawy - mirabelki, dzikie śliwki wyrosłe na miedzy, różne - jedne z twardą, kwaśną skórką, strzelające sokiem po rozgryzieniu, inne mniejsze, bardziej mączyste, pyszne...

Ale były też inne atrakcje... 

Kiedy wracaliśmy, na drodze przed nami pojawił się szaro-biały punkcik... Właśnie przy tym polu kukurydzy kończy się rewir naszego kota. Często nas tutaj odprowadza. Teraz poszedł naszym tropem i czekał. Po żniwach na polach roi się od norników. Zresztą poluje na nie również Kacper - tam, gdzie słoma jeszcze leży na polu nie zebrana w baloty, czasem wystaje spod niej tylko ogon.

Gdzieś tam zgubiłam dziecko i kota... Chyba widzę kawałek białej sierści i granatowego kalosza... ;-)

PS. Ta rurka, która występuje na większości zdjęć z moim starszym synem, to taka zwykła rurka PCV od zimnej wody ze złączką, jedna z wielu, które towarzyszą mojemu dziecku całymi dniami, zresztą nocami też, bo właśnie z nimi śpi. Ma różne, krótkie, długie, bardzo długie, łączy je ze sobą, buduje z nich konstrukcje - szkielety domów, rurociągi w wannie, używa jako młotka, piły, lunety na pirackim statku, masztu, pułapki na stwory, dźwigni zmiany biegów, a czasem też do celów zupełnie niewłaściwych, jak niespodziewane walenie mamy w plecy, stukanie w szybę albo strącanie kruchych przedmiotów z półki. Świetna rzecz, choć czasem mam ochotę wywalić wszystkie przez okno.