Spotkanie z mamą sarną

Najpierw trzeba było przejść 500 metrów przez pole pszenicy. Na szczęście były pasy techniczne, więc szło się łatwo, chociaż nudno. Tylko dzicze ślady w błocie świadczące, że nie ja jedna korzystam z tej ścieżki, urozmaicały trochę spacer.

Potem okazało się, że dalsza droga prowadzi przez jeżyny, trzciny, chmiel, pokrzywy, wierzby, olchy, derenie, głogi i dwa muliste, głębokie i szerokie rowy, na szczęście ze sporą liczbą poprzewracanych i pochylonych pni, gałęzi itp. 

I kiedy wygramoliłam się wreszcie z ostatniego rowu i wyszłam na równiutką, niedawno skoszoną łąkę (co za komfort!)... zobaczyłam je. A one mnie nie. Stałam sobie tak, bojąc się oddychać, a one się pasły. Mama sarna i dwie małe sarenki. 

Pierwszy zauważył mnie jeden z maluchów. Co to takiego?

Za chwilę patrzyły już oba, a mama pasła się dalej spokojnie - a może tylko udawała?

Wreszcie ona też spojrzała. Dziwny obiekt w czerwonej koszulce i zielonym kapeluszu nie wydał jej się bardzo groźny, ale jednak podejrzany...

...bo całe towarzystwo, skubiąc trawę, zaczęło powoli przesuwać się w kierunku zarośli.

Nagle zawiał lekki wiaterek. Ode mnie w kierunku saren. Mama sarna stanęła nagle, popatrzyła, nastawiła uszy, poruszyła nosem...

...zrobiła głupią minę...

...szczeknęła ostrzegawczo jak kozioł, po czym całe towarzystwo w ciągu sekundy uciekło mi z kadru i schowało się w krzakach :-)

I tyle je widziałam :-)