Łóżko

Wyjeżdżam.
Śpię w pociągu.
Śpię w wynajętym pokoju, w czystej pościeli, w ciszy, w samotności. Cały pokój tylko dla mnie. Idealny porządek w łazience. Pracuję do późna, nastawiam budzik, gaszę światło.
Śpię u znajomych na wygodnym tapczanie. Rano leniwe śniadanie.
Śpię na łóżku polowym. Też wygodnie.
Zasypiam błyskawicznie, nie pamiętam snów, czarna dziura, budzę się rano.

A potem wracam.
Kładę się na materacu w pokoju ze zdartym kawałkiem tapety, z bladą lampką w kształcie księżyca. Obok słychać posapywanie młodszego. Nalał w pieluchę tak, że przesiąkło. Mokra plama akurat przy mojej poduszce. Przebieram, zmieniam, nie budzi się.
Kładę się znów i czuję coś twardego, ostrego... pewnie klocek. Albo kamień. Albo widelec.
Okruchy. Duże ilości piasku i kłaków. To pewnie z psa.
Pościel nie pachnie już zbyt świeżo. Trzeba zmienić... ale to już jutro.
Wreszcie wygodnie wyciągam nogi. W moją stopę wbijają się kocie pazury. Polowanie.
W środku nocy przyjdzie starszy, a wcześniej narobi wrzasku, że ciemno, że siku, że pić.
Obudzi się młodszy, że też pić. Nad ranem obaj przytulą się tak, że będą mnie bolały wszystkie kości, ale nie poruszę się, bo wtedy młodszy wstanie i będzie koniec spania. Mąż, zepchnięty na krawędź materaca, zawinie się w kołdrę jak naleśnik.

Tak, jestem już w domu.